شعر

باورش سخت است که یارم مست ومست در خانه ایی

من به صحرا تشنه لب چون بیکس و آواره ایی

گفتم ای زیبا صفت ،مهر روی ای طاووس عشق

پشت و رویم اتش است یارا خودت کن چاره ایی

وقتی که اسمانم پر گشت ز لحظه هایت

چشمم ستاره میچید از تک تک نگاهت 

دریا اگر بنازد بر موج های سنگین

بوسه زنند یکایک انها ز پیش پایت 

بر قبر تو میگیرم یا حال خودم زارست

جمشید به من آموخت دنیا همه بازار است

او رفت مثال گل در غنچه قبر خویش

دنیا چه گلی دادی ان گل که بی خار است

ما را نه کسی عاشق نه پیش کسی لایق

دیدم چه ها دیدم او عاشق بسیار است

دنیا تو ضرر کردی واله که بد کردی

با رفتنت ای جمشید‌دنیاست که بیمار است